Phenquestions
dodaj funkcje
„dd” może być używane do różnych celów:
- Za pomocą „dd” możliwy jest bezpośredni odczyt i/lub zapis z/do różnych plików pod warunkiem, że funkcja jest już zaimplementowana w odpowiednich sterownikach.
- Jest bardzo przydatny do celów takich jak tworzenie kopii zapasowej sektora rozruchowego, uzyskiwanie losowych danych itp.
- Konwersja danych, na przykład konwersja ASCII na kodowanie EBCDIC.
użycie dd
Oto niektóre z najczęstszych i najbardziej interesujących zastosowań „dd”. Oczywiście „dd” jest znacznie bardziej wydajne niż te rzeczy. Jeśli jesteś zainteresowany, zawsze polecam sprawdzenie innych szczegółowych zasobów na „dd”.
Lokalizacja
który dd
Jak wynika z danych wyjściowych, za każdym razem, gdy działa „dd”, uruchamia się z „/usr/bin/dd”.
Podstawowe zastosowanie
Oto struktura, po której następuje „dd”.
dd jeśli=Na przykład utwórzmy plik z losowymi danymi. Istnieje kilka wbudowanych plików specjalnych w systemie Linux, które pojawiają się jako normalne pliki, takie jak „/dev/zero”, który generuje ciągły strumień NULL, „/dev/random”, który generuje ciągłe losowe dane.
dd if=/dev/urandom of=~/Desktop/random.txt bs=1M liczba=5
Pierwsze opcje są oczywiste. Oznacza to użycie „/dev/urandom” jako źródła danych i „~/Desktop/random.txt” jako miejsce docelowe. Jakie są inne opcje?
Tutaj „bs” oznacza „rozmiar bloku”. Kiedy dd zapisuje dane, pisze w blokach. Za pomocą tej opcji można zdefiniować rozmiar bloku. W tym przypadku wartość „1M” mówi, że rozmiar bloku to 1 megabajt.
„liczba” decyduje o liczbie bloków do zapisania. Jeśli nie zostanie naprawiony, „dd” będzie kontynuował proces zapisu, chyba że strumień wejściowy się zakończy. W tym przypadku „/dev/urandom” będzie nadal generować dane w nieskończoność, więc ta opcja była najważniejsza w tym przykładzie.
Backup danych
Korzystając z tej metody, można użyć „dd” do zrzucenia danych całego dysku! Wystarczy wskazać dysk jako źródło.
dd jeśli=
Jeśli planujesz takie działania, upewnij się, że źródłem nie jest katalog. „dd” nie ma pojęcia, jak przetwarzać katalog, więc nic nie będzie działać.
„dd” wie tylko, jak pracować z plikami. Tak więc, jeśli potrzebujesz kopii zapasowej katalogu, użyj najpierw tar, aby go zarchiwizować, a następnie użyj „dd”, aby przenieść go do pliku.
tar cvJf demo.smoła.xz Katalog Demo/
W następnym przykładzie wykonamy bardzo delikatną operację: tworzenie kopii zapasowej MBR! Teraz, jeśli twój system używa MBR (Master Boot Record), to znajduje się on na pierwszych 512 bajtach dysku systemowego: 466 bajtów na bootloader, inne na tablicę partycji.
Uruchom to polecenie, aby wykonać kopię zapasową rekordu MBR.
dd if=/dev/sda of=~/Desktop/mbr.img bs=512 liczba=1
Przywracanie danych
W przypadku każdej kopii zapasowej niezbędny jest sposób przywrócenia danych. W przypadku „dd” proces przywracania jest nieco inny niż w przypadku innych narzędzi. Musisz ponownie zapisać plik kopii zapasowej w podobnym folderze/partycji/urządzeniu.
Na przykład mam tę „zapasową”.img” zawierający plik „demo.smoła.xz” plik. Aby go wyodrębnić, użyłem następującego polecenia.
dd jeśli=kopia zapasowa.img of=demo.smoła.xz
Ponownie upewnij się, że zapisujesz dane wyjściowe do pliku. „dd” nie jest dobre z katalogami, pamiętaj?
Podobnie, jeśli „dd” zostało użyte do utworzenia kopii zapasowej partycji, przywrócenie jej wymagałoby następującego polecenia.
dd jeśli=
Na przykład, co powiesz na przywrócenie MBR, którego kopię zapasową utworzyliśmy wcześniej??
dd jeśli=mbr.obraz=/dev/sda
Opcje „dd”
W pewnym momencie tego przewodnika napotkałeś kilka opcji „dd”, takich jak „bs” i „count”, prawda? Cóż, jest ich więcej. Oto krótka lista tego, czym one są i jak ich używać.
- obs: Określa rozmiar danych, które mają być zapisywane jednocześnie. Domyślna wartość to 512 bajtów.
- cbs: Określa rozmiar danych do konwersji na raz converted.
- ibs: Określa rozmiar danych, które mają być odczytywane jednocześnie.
- liczyć: Skopiuj tylko N bloków
- seek: Pomiń N bloków na początku wyjścia
- pomiń: Pomiń N bloków na początku wejścia
Dodatkowe opcje:
- nocreat: Nie twórz pliku wyjściowego
- notruc: nie przycinaj pliku wyjściowego
- noerror: Kontynuuj operację, nawet po napotkaniu błędu
- fdatasync: zapisz dane do pamięci fizycznej przed zakończeniem procesu
- fsync: Podobny do fdatasync, ale zapisuje również metadane
- iflag: Dostosuj operację w oparciu o różne flagi. Dostępne flagi to: dołącz do Dołącz dane do wyjścia
Dodatkowe opcje:
- directory: W obliczu katalogu nie powiedzie się operacja
- dssync: zsynchronizowane we/wy dla danych
- synchronizacja: podobna do programu dsync, ale zawiera metadane
- nocache: prośby o usunięcie pamięci podręcznej.
- nofollow: nie podążaj za żadnym dowiązaniem symbolicznym
Dodatkowe opcje:
- count_bytes: Podobne do „count=N”
- seek_bytes: Podobne do „seek=N”
- skip_bytes: podobny do „skip=N”
Jak widziałeś, możliwe jest ułożenie wielu flag i opcji w jednym poleceniu „dd”, aby dostosować zachowanie operacji.
dd jeśli=demo.txt of=demo1.txt bs=10 count=100 conv=ebcdiciflag=append,nocache,nofollow,sync
Końcowe przemyślenia
Przepływ pracy „dd” jest dość prosty. Jednak aby „dd” naprawdę zabłysło, zależy to od Ciebie. Istnieje mnóstwo kreatywnych sposobów wykorzystania „dd” do wykonywania sprytnych interakcji.
Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat „dd” i wszystkich jego opcji, zajrzyj na stronę man i info.
człowiek dd
